آه چه بی رنگ و بی نشان که منم کی ببینم مرا چنان که منم؟ گفتی:اسرار در میان آور کو میان اندرین میان که منم؟ کی شود این روان من ساکن؟ این نخستین روان که منم بحر من غرقه گشت هم در خویش بوالعجب بحر بی کران که منم این جهان وآن جهان مرا مطلب کاین دو،گم شد در آن جهان که منم فارغ از سودم و زیان چو عدم طرفه بی سود و بی زیان که منم گفتم:ای جان!توعین مایی گفت: عین چبود در این عیان که منم گفتم آنی بگفت های خموش در زبان نامدست آن که منم گفتم اندر زبان چو در نامد اینست گویای بی زبان که منم می شدم در فنا چون مه بی پا اینست بی پای پای دوران که منم بانگ آمد چه می دوی؟بنگر در چنین ظاهر نهان که منم