پیش از قرن پانردهم میلادی، میان غرب با سایر نقاط جهان تفاوت و فاصلة چندانی وجود نداشت، در حالی که پس از آن، تحولاتی در اروپا اتفاق افتاد که فاصلة میان دو جهان را بسیار زیاد کرد و به تدریج به سلطة غرب بر کشورهای شرقی منتهی شد. این تحولات که بعدها نام «تجدد» به خود گرفتند، به صورت سلسله رخدادهایی چون پیدایش سرمایه داری جدید، ظهور مذهب پروتستان، شکل گیری نظام های سیاسی سکولار، انقلاب صنعتی، انقلاب روشنگری و... به قدرتمندی غرب انجامید. در عصر قاجاریه، ایران نیز مانند سایر کشورهای شرقی چون ژاپن، هندوستان، ترکیه و مصر تلاش هایی به منظور برون رفت از عقب ماندگی ها و سلطة غربیان صورت پذیرفت که نتیجة اعزام افراد مستعد به اروپا برای ادامة تحصیل بود. به طور کلی جنبش «نوگرایی» در ایران، به منظور رهایی از عقب ماندگی ها و سلطه، از زمان عباس میرزا و به ویژه انقلاب مشروطه به وقوع پیوست، اما از همان ابتدا از خود آثاری را برجای گذاشت که جامعة ایران را دچار دگرگونی های عمیق و ساختاری کرد. در کتاب حاضر تاریخ تحولات سیاسی و اجتماعی ایران در دورة قاجاریه از زمان انقلاب مشروطه و آشنایی روشنفکران با جوامع اروپایی و گرایش آنان به نوگرایی بیان و بررسی شده است.