در این کتاب تعریف من از قضاوت نادرست کاملاً رک و راست و مستقیم است: جداافتادن از عشق. درست در لحظه ای که خود را متفاوت از دیگران می بینیم، گرفتار نظام باور کاذب می شویم و از طبیعت خود فاصله می گیریم که همان عشق است. ما در اعماق وجودمان دوستدار، مهربان و پرمحبتیم. من در جای جای این کتاب این واقعیت را عشق نام گذاشته ام. جدایی از عشق باعث و بانی همه چیز است. از زورگویی در زمین بازی گرفته تا نژادپرستی سیستماتیک، تعصبات سیاسی، بیزاری از غریبه ها و حتی تروریسم. ما در زمانه ای زندگی می کنیم که دورویی و تفرقه انداختن رفتاری عادی و جدایی، هنجاری عمومی شده است. وقتی احساس می کنیم کسی به ما حمله کرده است، واکنش و جواب ما حمله متقابل است. خود را مجاز به ضد حمله می دانیم تا در برابر حمله از خود دفاع کنیم که فقط باعث جدایی بیشتر می شود و بر ابعاد مسئله می افزاید. متأسفانه اینترنت می تواند این موضوع را شدت ببخشد. ما افراد گوناگون در سنین متفاوت را می بینیم که از طریق رسانه های اجتماعی دیگران را تخریب می کنند و این نتایج فاجعه بار به همراه دارد. بیش از ده سال در نقش دانشجو و سپس معلمِ امور معنوی به هراس و قضاوت نادرست خود فکر کردم. از روی اشتیاق و با صداقت توانستم مشکلم را با مسئله قضاوت نادرست حل کنم. در این کتاب حقایق رنج کشیدن خود را با شما در میان می گذارم و از درس هایی سخن می گویم که در این رهگذر آموختم، درس هایی که همه روزه تمرین می کنم و احساس بسیار خوبی به من داده اند. درحالی که هنوز با عادت قضاوت نادرست مشکل دارم، تغییری شگفت انگیز کرده ام. اجازه بدهید بیشتر توضیح بدهم: معجزه در این نیست که همه افکارم را درباره قضاوت نادرست از خود دور کرده ام، معجزه در این است که دیگر آن ها را باور ندارم، ازاین رو درحالی که هنوز چالش قضاوت نادرست با من دست وپنجه نرم می کند، آموخته ام که این قضاوت چیزی نیست که من هستم.