«ادبیات و شر»، دربرگیرنده  فصول متعددی است که در هر یک از آن ها به آثار و نوشته های یک نویسنده یا شاعر مهم قرن بیستم پرداخته شده است. آنچه که این نویسندگان و آثارشان را به رغم تمام تفاوت هایشان در این کتاب گرد هم آورده است تعریفی است که «باتای» از «بدی» ارائه می کند. بدی در تعریف باتای، تصادم اضداد در گره گاه های معینِ ازپیش تعیین شده که در درون چارچوب های عقلی به طور اجتناب ناپذیری با هم روبه رو می شوند، نیست. در اندیشه  باتای، همان گونه که مرگ، شرط زندگی است، و از آن رو که شر بنا به ماهیتش با مرگ در ارتباط است، به طور غیرقابل درکی، قوام بخش معنای بودن است. از این منظر می توان گفت که مرزهای هستی را، مفهوم «بدی» ترسیم می کند. ویژگی مشترک کسانی که باتای در کتاب «ادبیات و شر» به سراغ آثارشان رفته است، اقراری است که آنان به شکل مستقیم و غیرمستقیم به گناهکار بودن آثارشان نموده اند. شاعران و نویسندگانی که در این کتاب آثارشان مورد تدقیق قرار گرفته است، «امیلی برونته»، «مارسل پروست»، و «مارکی دوساد» می باشد.