شعرم سرود پاک مرغان چمن نیست / تا بشکفد از لای زنبق های شاداب / یا بشکند چون ساقه های سبز و سیراب / یا چون پر فواره ریزد روی گل ها / * خوشخوان باغ شعر من زاغ غریب است / - نفرینی شعر خداوندان گفتار -/ فواره گلهای من مار است و هر صبح / گلبرگها را می کند از زهر سرشار / * من راندگان بارگاه شاعران را / در کلبهء چوبین شعرم می پذیرم / افسانه می پردازم از جغد / - این کوتوال قلعهء بی برج و بارو - / از کولیان خانه بر دوش کلاغان / گاهی که توفان می درد پرهایشان را / * از خاک می گویم سخن، از خار بد نام / - با نیش های طعنه در جانش شکسته - / از زرد می گویم سخن ، این رنگ مطرود / از گرگ ، این آزاده از بند رسته...