امیر حسین فردی پس از سفر در نوروز 63 به یکی از روستاهای اطرف کهنوج دیده‏های خود را در این سفر ابتدا به صورت گزارش آماده کرد و سپس تصمیم به نگارش آن در قالب رمان گرفت. داستان مربوطه به طغیان و شورش فرزند ارشد یک خانواده دامدار کپر نشین در برابر زورگویی یک خان است که هنوز در فکر روابط ارباب و رعیتی است . این کتاب که اولین اثر نگارنده هم محسوب می‏ شود را شاید بتوان اولین رمان با موضوع انقلاب اسلامی دانست. 
 آن چه «سیاه چمن» روایت می کند، تصویر غریب و بیگانه ای نیست. بازنمایی روزگاری است که بساط ظلم خان ها و ارباب ها گسترده بود و انقلاب آن را برچید و به قصه ها سپرد. زمان وقوع حوادث در داستان امیرحسین فردی به بهار سال ??5? برمی گردد. او داستانش را با لحنی روان و به شیوه خطی روایت می کند و بدون کمک گرفتن از بازی های فرمی و یا ساختار پیچیده، اجازه می دهد که داستان با فراز و فرودهای واقعی و ماجراهای به یادماندنی اش، مخاطب را با خود همراه و همدل کند.
ماجرای «سیاه چمن» در یکی از روستاهای جنوب کهنوج روی می دهد؛ به دستور ارباب روستا، سیف الله خان، بردن گله ها به سیاه چمن ممنوع شده و گوسفندان خانواده خیرمحمد به این خاطر یکی یکی تلف می شوند. این ماجرا درگیری هایی را میان پسران خیرمحمد و سیف الله خان به وجود می آورد.
 فردی در روایت قصه «سیاه چمن»، به جزئیات زندگی این روستاییان بی اهمیت نیست و پرداختن به موضوعی حساس و انقلابی، او را از توصیف طبیعت و جلوه های زیبای آن غافل نمی کند. اما «سیاه چمن» تنها انقلاب آدم ها نیست، انقلاب دره ها و کوه هایی است که صدای پای گله های مردمان روستا را انتظار می کشیدند و سیستم ناعادلانه و ستمگرانه ارباب و رعیتی، هوای پاکشان را آلوده کرده بود.