آسمان برلین فیلم تاریخ است، کلام را و تنهایی آدمی را در دل تاریخ می بیند و نشان می دهد. دامیلِ فرشته به یک انسان عاشق می شود و انسان می شود، اما سراسر این سِیر هیچ به تبلیغ راه و رسم چگونه زیستن نمی رسد. تاریخ انسان را با تمامی شکوه و تمام نکبتش دوره می کند و می گوید که باز همین بودنِ پیچیده ی پر از تنهاییِ پر از زیباییِ پر از وحشت، به نبودنِ محض، و در ابدیتِ محض جاری بودن برتری دارد. فیلم همچون آثار ازو در گونه ای سادگیِ ژرف ساخته شده است، و مثل سینمای تروفو زیباترین و زشت ترین سویه های انسان را نشان می دهد بی آنکه هیچ سویه ای را داوری کند، و درست مانند شاهکارهای تارکوفسکی شکوهمند است، و تصاویرش انگار به راستی از ذهنیتی مقدس برآمده اند. این حضورِ همزمانِ سادگی و شکوه مندی در آسمان برلین در آثار دیگر وندرس و اصلاً در سینما، چیزی نادر است.