پس از خودکشی «لیلی» در آسایشگاه، دیگر بیماران بخش که دچار شوک بزرگی شده اند، دائم به مهربانی های لیلی و مرگ نابهنگام او فکر می کنند. آن ها در میان مرور خاطرات تلخی که امروز و حضورشان در آسایشگاه را رقم زده است، به روایت خودکشی لیلی از نگاه خود می پردازند. در بخشی از این رمان می خوانید: «آدمیزاد باید حرف بزند تا خالی شود، حرف بزند تا سبک شود، تا در سکوت نمیرد. یک نفر هم می شود مثل لیلی که زیاد حرف می زد اما نه از خودش. شاید اگر از خودش حرف می زد، دردهایش را تقسیم می کرد، هر کس تکه ای از غصه اش را برمی داشت و در جایی دور از گذار لیلی می انداخت؛ آن وقت لیلی آرام سر جایش می نشست و دیگر خیال خودکشی به سرش نمی زد...».