یکی از ناشناخته ترین دوران تاریخ فلسفۀ اسلامی، مقطع بین زمان «خواجه نصیرالدین طوسی» و «میرداماد» است. این دوره را برخی به غلط، دورۀ فترت فلسفۀ اسلامی می دانند. اما واقعیت آن است که اکثر کتب و آثار اندیشمندان این دوره ـ که از آن به دورۀ مکتب شیراز یا حوزۀ فلسفی شیراز یاد می شود ـ به صورت نسخه های خطی در کتابخانه های داخل و خارج کشور پراکنده اند. بر این اساس هم اندیشمندان این دوره ناشناخته اند و هم طرز اندیشۀ آنان بر دیگران چندان هویدا نیست. نگارندۀ کتاب حاضر از آن جا که مسئولیت کمیتۀ حکمت و عرفان کنگرۀ بزرگ مکتب شیراز (در آذرماه 1387) را بر عهده داشته است به تالیف این کتاب اقدام و آن را در دو بخش تدوین کرده است: در بخش نخست به معرفی اجمالی حوزۀ فلسفی شیراز و سپس به تفصیل به «غیاث الدین منصور دشتکی» پرداخته است که سرآمد فیلسوفان این دوره و نقطۀ اوج مکتب فلسفی شیراز محسوب می شود. در دو فصل مجزا نیز دو اندیشمند برجستۀ این مکتب یعنی «سید سند» و «محقق خفری» معرفی شده اند. در پایان این بخش علل افول حوزۀ فلسفی شیراز به اجمال بیان گردیده است. در بخش دوم کتاب برای معرفی غیاث الدین منصور یکی از رساله های وی تحت عنوان «منازل السائرین و مقامات العارفین» همراه با ترجمه و تعلیق آورده شده است.