نویسنده در این داستان تلاش کرده تا نقش ویران گر دروغ و ناراستی را به عنوان زلزله ای بر بنیادهای اخلاقی جامعه و نیز، پس لرزه های آن را که همه ارزش های انسانی را تهدید می کند، به تصویر کشد. آنچه در این اثر مورد نظر است، بیان کاستی ها و نبود حقیقت در میان افراد جامعه است. در بخشی از داستان می خوانیم: «در گوشه اتاقش بود و در غم از دست دادن فرزندانش اشک می ریخت. قطرات اشک تمام چهره رنگ پریده اش را پوشانده بود. در گوشه ای از اتاق، عکس های فرزندان یکی یکی سرک می کشیدند.»