بر اساس گزارش ها، در اوایل فرن نوزدهم، ملوانانی که درون رود تیمز می افتادند. غرق نمیشدند بلکه با تنفس گاز سمی و بدبوی این رودخانه که در حکم فاضلاب لندن بود خفه میشدند. قدم زدن میان خیابان های باریک شهرهای قرون وسطا حکم رد شدن از تونل وحشت بود. مدفوع همه جا انباشته بود، در خیابان ها، در شاهراه ها، در کالسکه ها... ادرار در حال تجزیه کردن و از هم پاشاندن نمای بیرونی ساختمان ها بود...عدم وجود مجرای دفع زباله و فضولات که حاصل وضعیت اجتماعی بود، همه پاریس را تهدید به فرایند گندیدگی و پوسیدگی میکرد. با وجود این، آنچه به ذهن خطور میکند این است که در آن روزگار، خطرات چشم و گوش را می آوردند و بنابراین قابل حس بودند، در حالی که خطرات تمدن امروز نوعا از دایره درک میگریزند و مانند مسمویت مواد غذایی یا تهدید هسته ای در سیطره فرمول های شیمیایی و فیزیکی جای گرفته اند.در گذشته، ردپای خطرات تنها به عرصه کم دامنه فناوری بهداشتی میرسید، اما امروزه ریشه در تولید بیش از حد فرآورده های صنعتی دارد. بنابراین، خطرات امروز، به خاطر تهدید کردن عرصه طبیعت جهانی (انسان ها، حیوانات و گیاهان) و به خاطر علل مدرنشان، با نمونه های به ظاهر مشابه در سده های میانی تفاوت اساسی دارند. این ها خطرات مدرن سازی اند.