پرداختن به تعارض میان باورهای به دست آمده از جامعه پذیری نهاد روحانیت یا باورهای سیاسی هیات حاکمه از منظر جامعه پذیری سیاسی و دنبال کردن ردپای این تعارض در دو انقلاب مشروطه و انقلاب اسلامی موضوع کتاب حاضر است. در واقع نویسنده سعی می کند با بررسی نقش روحانیت در تحولات سیاسی-اجتماعی تاریخ معاصر ایران نقش این نهاد را در فرایند جامعه پذیری سیاسی در جامعه ارزیابی کند. نویسنده در این مسیر روحانیت را یکی از عوامل جامعه پذیری معرفی می کند. طرح یک چارچوب نظری از موضوع جامعه پذیری سیاسی که به بحران مشروعیت در نظام سیاسی منتهی می گردد، اصلی ترین مسئله ای است که نویسنده ی کتاب سعی می کند به آن بپردازد. نویسنده این فرضیه را مطرح می کند که روحانیت در مقام یکی از عوامل جامعه پذیری سیاسی موجب بحران مشروعیت نظام سیاسی در دو مقطع پیش از انقلاب مشروطه و انقلاب اسلامی گردیده است. وی هم چنین با مروری بر حیات و اندیشه های رهبران روحانی انقلاب مشروطه مانند آیت الله محمد طباطبائی، آیت الله سیدعبدالله بهبهانی و آیت الله شیخ فضل الله نوری به بیان و توضیح جایگاه علمی آنان و اهم فعالیتهای سیاسی و اجتماعی آنان در راستای پایه ریزی یک فرهنگ سیاسی مبتنی بر مذهب شیعه می پردازد. نویسنده همچنین با معرفی زندگی نامه، اندیشه ها و مبارزات امام خمینی (ره) و مرحوم طالقانی، درباره ی روش های روحانیت در جامعه پذیری سیاسی  جامعه در انقلاب اسلامی بحث می کند.