گنجی که فردوسی برای ایران و ایرانی بر جای نهاده است تنها تاریخ و روایات داستانی و اساطیری ایران قدیم نیست. فرهنگ ایران است از آغاز تا پایان قرن چهارم هجری با تمام مظاهرش، نتیجه گیری ها که به مناسبت وقایع در پایان غالب داستان ها کرده است و اندرزها که از نرم و درشت روزگار و سرانجام نیک و بد مردمان مایه دارد، زاده موجهاست که از اندیشه های متعالی مردان قرون گذشته و دوران اسلامی برخاسته است. ارجی که شاعر بر (خرد) و (سخن) و (دین) می نهد و پیوندی که این سه را با هم می دهد و پاسی که اندیشه های بلند را می دارد، یادآور باریک اندیشی و بلند نظری و دوربینی پیروان فرقه ها و طریقه ها و مذاهب معروف و مترقی چون معتزله و شیعه و عرفان است.شاهنامه هم سند لیاقت زبان فارسی است و هم گنجینه ی فرهنگ و معارف ایران تا عصر فردوسی.هر ایرانی باید شاهنامه را بخواند و لفظ و معنی و قالب و محتوای آن را سرمشق و راهنمای کار خود قرار دهد.شاهنامه را بخواند و مکرر بخواند تا به عمق فرهنگ با ارج ایران ایران تا پایان سده ی چهارم هجری بخوبی آگاهی پیدا کند و بداند که بیهوده نیست سخن فردوسی را با سخن از آسمان به زمین آمده برابر و کار او را بالا بردن سخن و باز بر کرسی نشاندن آن دانسته اند. آری بیهوده سخن بدین درازی نشود.