اولین نغمه ثمینی ای بود که خوندم. 
و بخاطر نحوه پیشنهادی که بهم شده بود(!) و ریویوی لیلی، فکر می کردم قراره با یه چیز خییییلییی خوب مواجه بشم و اینا. ولی خب واقعا در اون حد نبود. البته بر می گرده به سلیقه من کلا. که توی نمایشنامه یه سری دیالوگ احساسی و عمیق و ساده رو ترجیح می دم به روایت یک قصه بعضا پیچیده. 
بد نبود در کل. زود خوندمش. ولی مثلا اونقدراهم دوسش نداشتم. اما صرفا خیلی دوسش نداشتم نه اینکه خوب نبود :دی

و آهان، این بازی زمانیش هم چیز جالبی بود. یعنی فکر می کردم به اجراش که چقدر خوب می تونه دربیاد.