کتاب خوبی بود. یکی از نکات جالبش، چاپ اولش بود که در سال 1336 انجام شده. من البته چاپ 1390 کتاب را خریدم به قیمت پشت جلد 5500 تومان و البته با تخیف (فکر کنم) 20 درصدی از نمایشگاه یاد یار مهربان.
هر مقاله از کتاب را مترجم معروف و معتبری ترجمه کرده است، از جمله احمد آرام، احمد بیرشک، امیرحسین آریان‌پور و ... با این حال با خواندن این کتاب، متوجه پیشرفت ترجمه هم می‌شیم. کثرت استفاده از «می‌باشد» و گاهی هم نارسا بودن ترجمه نشان می‌ده که در طی سال‌های بعد از چاپ این کتاب، ترجمه ساکن نبوده و پیشرفت کرده است. شاید هم نشان‌دهنده‌ی پیشرفت ویراستاری باشد. نمی‌دانم. 
به هر حال این مترجیمن و البته مترجمین قبل از آن‌ها بولدوزرهایی جاده‌صاف‌کن بوده‌اند که مسیر را هموار کرده‌اند، به صورتی که الان پیکان‌های قراضه هم برای رفتن در این جاده چندان احساس خطر نمی‌کنند. 

من از بخش دوم کتاب، یعنی بخش دنیای علم، شروع به خواندن کتاب کردم. میزان پیشرفت علم و انقلاب‌های علمی که در گذشته شده بهت‌آوره. و این پیشرفت‌ها را با امروز که مقایسه می‌کنم می‌بینم که دنیای امروز دیگه دنیای علم و دانش نیست، دنیای تکنولوژی است؛ یا دنیای تکنولوژی‌زده. از کامپیوتر رومیزی به لپ‌تاپ رسیدن و از اون به تبلت رسیدنه، بدون این که تغییری در نگاه آدمی به دنیا اتفاق بیفته. وقتی نیوتون دنیا را از چنگال قضا و قدر خارج کرده و همه چیز را قانون‌مند کرد، نگاه آدمی به دنیا از این رو به اون رو شد. بعد از نیوتون دیگه دنیا مثل قبل نیست. اما حالا چی؟ 
به هر حال، چیزی که من می‌بینم اینه که هر چه شگفتی هست مربوط به گذشته است. دنیا دیگه تغییر نمی‌کنه. دیگه چیز جدیدی برای شگفت‌زده شدن وجود نداره؛ اگر چیزی ما رو شگفت‌زده کرد می‌تونیم اطمینان داشته باشیم که صدها سال قبل دانشمندی اون چیز رو کشف کرده و در موردش نوشته. 

من فقط کمی به کشفیاتی که درباره‌ی مغز می‌شه امید دارم.