کتاب حاضر دربارة «تاریخ فن نگارش» نوشته شده است. در فصل نخست از این مطالعه در بیانی منطقی شرح الفاظ و اصطلاحات و مبانی اصولی که به اسلوب تحقیق تاریخی تعلق دارند، ارائه شده است. هدف از این بخش تعیین روش مناسب برای پژوهش های تاریخی و وجوه تمایز آن از روش علوم تجربی است. در فصل دوم از مطالب مربوط به کاربرد قواعد سنجش صحت و سقم، قوّت و ضعف اخبار و اسناد و تعدیل و ترجیح آن ها گفت وگو شده است. در این مقال، انتقاد به دو قسم ظاهری و باطنی تقسیم و دربارة هر یک توضیح داده شده است. در فصل سوم جهات افتراق مواد تاریخی و مواد علوم تجربی نشان داده شده است. در فصل چهارم اجرای قانون تعامل در نگارش تاریخ شرح داده شده است. در فصل پنجم، نویسنده از بینش الهی سخن گفته است که جز خدا مؤثری در وجود نمی شناسد. در این رهگذر اسباب حوادث تاریخی به امور مادی (اقلیم، اقتصاد، نژاد، رجال) و امور معنوی (مذاهب، صور مفارق، نفس کلی) تقسیم شده و در شرح هر یک از این اسباب نکته های جالبی بیان گردیده است.