ادیب‌سلطانیسم

هنوز نوجوان بود که با زبان‌های فرانسوی و انگلیسی آشنا شد. بعدها به دانشکده پزشکی دانشگاه‌ تهران رفت و از آنجا به وین رفت و دکترای روان‌پزشکی گرفت. اما همیشه‌ در گیر و دارِ زبان و فلسفه و منطق بود. روان‌پزشکی را رها کرد و به سراغ علاقه‌اش رفت. چندین زبان، از جمله آلمانی، یونانی، روسی، پهلوی، عربی، عبری، ارمنی، لاتین، ایتالیایی، اَوِستایی و... را فرا گرفت. پیش از انقلاب در موسسه‌ی فرانکلین، ویراستاری می‌کرد و گویا پیش از آن در موسسه‌ای زبان انگلیسی درس می‌داد. در ستایشِ ادیب همین بس که ترجمه‌اش از ارگانونِ ارسطو «ده سال» بطول انجامیده! دقتِ ادیب در نوشتن و حتی سخن گفتن از طاقتِ بشر عادی خارج است(اگر شک دارید، به دو سخنرانی‌ای که از ادیب موجود است گوش دهید، یا کتاب‌هایش را بخوانید). ملکیان که خود در دقت آیتی است، می‌گفت که در سراسرِ سنجش خردِ ناب(که بیش از 1200 صفحه است) تنها یک غلط پیدا کرده است. مقدمه‌هایی که ادیب بر ترجمه‌هایش نوشته‌ است، هر کدام به اندازه‌ی ده مقاله مطلب دارد. ادیب سلطانی دستی هم بر هنر دارد، تصویر برخی نقاشی‌هایش در اینترنت موجود است، گویا شعر نیز می‌گوید. از ترجمه‌هایش از آثار شکسپیر هم که مشخص است تا چه اندازه اهل ادبیات است... افسوس و صد افسوس که این مردِ جنتل‌مَنِ دانایِ ساده‌زیستِ شیک‌پوشِ پردقّت، میانِ ما غریب است.... ای کاش اندکی از دقّتِ ایشان و همّت ایشان، درس بگیریم.