رایحه‌ی زمان، جستاری فلسفی در باب زمان و بحران انسان معاصر در ادراک زمان است. نویسنده‌ی کتاب، پیونگ چول هان، ادراک انسان معاصر از زمان را ناپیوسته، نابهنگام، بی‌رایحه و بی‌جهت توصیف می‌کند. و دلیل آن را عمدتا ناشی از غلبه‌ی وجه عمل‌ورزانه‌ی زندگی انسان امروزی و دل‌مشغولی بیش از حدش به کار می‌داند که او را در حد یک حیوان زحمت‌کش تنزل داده است. کار و فعالیت بیش از حد، قابلیت نظر‌ورزی، درنگ، نگاه با طمأنینه و صمیمی به افراد و اشیا را از او سلب کرده و بی‌جهانی، بی‌زمانی، بی‌معنایی و چه بسا بی‌هویتی را برای او رقم زده است. راهکار نویسنده برای فایق آمدن بر بحران مذکور، احیای زندگی نظر‌ورزانه در بطن زندگی عمل‌ورزانه و یادگیری هنر درنگ کردن است. اگر انسان ظرفیت لازم برای نظر‌ورزی و درنگ کردن را از نو کسب کند، زیست او زمانمند، مکانمند، واجد دیرند و وسعت می‌شود و از زمان رایحه‌ای ماندگار شبیه به رایحه‌ی چوب درخت بلوط به مشامش خواهد رسید. تحت چنین شرایطی، تجربه‌ی امر زیبا و شناخت حقیقت برای وی اساسا امکان‌پذیر خواهد شد.