از مجموعة مطالعه و تحقیق در متون اصیل روایی، تاریخی و آموزشی دین اسلام، این طور استنباط می شود که دین اسلام به نواهای خوش و هماهنگ با کاروان نظام آفرینش و فطرت انسانی روی خوش نشان داده است و انسان های رشدیافته و طالب کمال را از خطر آهنگ های مصنوعی و نغمات شوم انحطاط آور آگاه کرده است. یکی از دلایل روشن و صریح این که فرهنگ انسان ساز اسلام نسبت به نواها، آهنگ ها و موسیقی های حرام روی خوش نشان نداده است، این است که اساسا بافت موسیقی های حرام در راستای افعال و تمایلات نامعقول و نامشروع ریخته شده و عموما در مسیر جداسازی انسان از متن قضایا و تحولات اجتماعی بوده است. هم چنان که کارگردانان ورزیده و ماهر سینما از این نیروی خارق العادة موسیقی، در راه جدا کردن بیننده از واقعیت موجود استفاده می کنند. نوشتار حاضر، پژوهشی است از «علی اسماعیل پور» ـ دانشجوی مدرسة عالی تربیتی و قضایی قم ـ که در شش فصل، این عناوین را شامل می شود: لغت موسیقی به چه معنا است؟؛ موقعیت موسیقی در قرون وسطی؛ تاریخ موسیقی ایران؛ موسیقی در قرآن و روایات اسلامی؛ طرفداران موسیقی چه می گویند؟؛ و آثار موسیقی حرام در روایات اسلامی.