"مد جدید نویسندگی" از مقاله های خوب "علی دشتی" ـ نویسنده ، منتقد و سیاستمدار برجستۀ  معاصر ایران ـ است که با توجه به تاریخ  نوشته شدن آن (1312 هـ . ش) استعداد تحلیل و داوری نویسندۀ  جوان را در نقد زبان فارسی معاصر نشان می دهد. دشتی در توجیه کاربرد واژۀ  مد در آغاز مقاله، از ادیبان معاصر به طعنه اجازه می خواهد تا این کلمه را در همین معنی مصطلح امروزی آن، به کار ببرد، زیرا نمی داند مد در فارسی زمان بیهقی یا فارسی قبل از فتح عرب، چه بوده است. وی پس از اشاره به رواج مد در خوراک و پوشاک، به وضع زبان فارسی در جامعۀ  ایرانی آغاز مشروطه می پردازد که در آن هرچند ساده نویسی معمول شده بود، اما کاربرد کلمات و ترکیبات و تعبیرات بیگانه نیز خیلی مد بود. دشتی در پی این مقدمه، به تمایل فارسی سره نویسان از یک سو و طرفداران سبک فارسی بیهقی از سوی دیگر می پردازد و فارسی سره نویسی را نوعی بیماری می داند که گریبان جوانان وطن پرست را گرفته است. به گمان اینان وجود لغات عربی در فارسی یادگار شکست قادسیه و نهاوند و توهین به شئون ملی است؛ در حالی که وطن پرستی واقعی در این است که زبان به سوی کمال برود. اگر لغات عربی را از زبان فارسی بیرون بریزیم زبان ما ناقص تر خواهد شد. این کتاب به نقد آثار  علی دشتی در حوزۀ  نقد ادبی اختصاص یافته است. برخی از این آثار عبارت اند از: در قلمروی سعدی؛ سیری در دیوان شمس؛ دمی با خیام؛ کاخ ابداع؛ نگاهی به صائب؛ تصویری از ناصرخسرو؛ نقد شعر صوفیه؛ نقشی از حافظ؛ و سایه.