در زناشویی سنجیده بین فردیت و روابطه اجتماعی به تعادل می رسیم،تدریجا می آموزیم که کمبودها و نقصان های یکدیگر را بابردباری تحمل کنیم،از همدیگر امتیاز نمی گیریم،دست کم آشکارا این کار را نمی کنیم،شادی و خنده بیشتر از اندوه است،می دانیم چگونه با هم ارتباط برقرار کنیم و در چه زمانی تنها راه و بهترین راه سکوت است،ازدواج به ما هویت واقعی نمی دهد و ما را از اندوه و رنج زندگی در امان نمی دارد.و حتی ما را برای همیشه از تنهایی نمی رهاند بلکه ترکیبی پیچیده از احترام وادب را می طلبد.