در داستان های پریان، جادوگران همیشه کلاه های ابلهانه سیاه بر سر می گذارند و شنل های سیاه بر دوش می اندازند و سوار دسته جارو می شوند. اما جادوگرهایی که در این داستان با آنها آشنا می شویم هیچ کدام از این کارها را نمی کنند. با این که آب دهانشان آبی است ناخن ندارند و پاهاشان انگشت ندارد و سرشان به کلی طاس است خود را به شکل آدم های معمولی درمی  آورند و شاید خیلی هم مهربان و دوست داشتنی جلوه کنند. اما بلایای عجیبی بر سر قهرمان داستان ما می  آورند که از حیرت انگشت به دهان می مانیم. تخیل نیرومند و پربار و بر و البته جذاب رولد دال، نویسنده انگلیسی نروژی تبار، به آثار لطف و گیرایی بسیار بخشیده و در سراسر جهان خوانندگانی فراوان برای آنها فراهم کرده است.