«از دوست داشتن در تمام جهان» نخستین مجموعه شعر مجتبی صادقی، شاعر شیرازی است. همه شعرهای این مجموعه، که شامل 46 قطعه است، در قالب غزل و با مضامین عاشقانه، اجتماعی و مذهبی سروده شده است. غزل‏های این مجموعه نیز بدون اینکه اسم مشخصی داشته باشند، با شماره مشخص شده‏اند. کتاب با غزلی با این مطلع شروع می‏شود که از جمله کارهای به شدت فرم‏مند کتاب است: «لباس‏های تو روی طناب رقصیدند و دکمه‏هاشان ـ مثل همیشه ـ خندیدند» «با حلقه‏های دود سیگاری که روشن کرد»، «نحو کدام جمله ادا در می آورد»، «شکستنی‏تر از آنم که سنگ برداری» و «پیراهنی به حاشیه و دامنی به متن» از جمله مطلع‏های این مجموعه است. شاعر غزل سی و چهارم مجموعه را به زنده‏یاد حسین پناهی و غزل دهم را به همسرش که در تقدیمیه آن آورده: «با شعر لج است» تقدیم کرده است. غزل سی و سوم کتاب نیز با این مطلع به حضرت امام زمان (عج) تقدیم شده است: «تمام ثانیه ها رو به سوی تو نگران سری نمی زنی آیا به خیل منتظران؟» «چراغ ساعت شش روی ریل‏ها روشن قطاری آمد از آغاز ماجرا روشن...» این مطلع غزلی از مجموعه «از دوست داشتن در تمام جهان» است که سال‏ها پیش در کنگره شعر جوان بندر عباس از شاعر آن مجتبی صادقی شنیدم. غزلی روایی که مجتبی با مهارت تمام از عناصر روایت بهره گرفته و اجزای آن را کنار هم چیده بود. سه بیت مانده به پایان غزل، مجتبی فرمان را به سمت دیگری چرخانده و غافلگیرانه ردیف را با زمینه‏چینی هنرمندانه‏ای تغییر داده بود: «به آخر رویا می‏رسم و چشمانم/ رسیده‏اند به پایان ماجرا خاموش/ چرا دروغ بگویم ردیف را خانم؟/ نیامدید و زمین ماند بی‏صدا، خاموش...» در سال‏های اخیر این کارها در غزل بامورد و بی‏مورد خیلی انجام شده است اما در آن سال‏ها این بدعت مجتبی بسیار تازه و ضد کلیشه بود. به یادم است که این غزل بسیار مورد تحسین قرار گرفت و گل سر سبد جشنواره بود. مجتبی غزل‏سرایی است که مشخصه اصلی غزل‏هایش تلفیق فرم غزل با مؤلفه‏های تکنیکی و ساختاری شعر سپید است. این تغییرات و تلفیق فضاهای گوناگون در کارهای مجتبی البته کاملا نظام‏مند، معناگرا و دارای ارجاعات متنی خوبی هستند. این خصایص که شرح تمامی آنها در این مجال ممکن نیست، توانمندی مجتبی را در سرودن غزل با ذهن و زبانی مدرن نشان می‏دهد.