دوباره گفتم: «امشب در مورد چی می خواهیم حرف بزنیم؟» و بعد هم گفتم: «لطفا ظرف بادام را به من بدهید. ببخشید. متشکرم.» چون بهترین شکل رعایت آداب معاشرت در سر میز بود. مادرم گفت: «جلسه ی امشب. باید صبر کنی تا بفهمی.» چنان آه عمیقی کشیدم که شکلات داغ از لیوانم لب پر زد و ریخت. صبر کردن برای من از هرکاری سخت تر است. به خصوص برای جلسه ی خانوادگی. چون با این که پدر و مادرم می گویند ما باید به عنوان یک خانواده با هم حرف بزنیم. اما متوجه شده ام که معمولا می خواهند درباره ی اشتباهی که از من سر زده حرف بزنند.