نویسنده در این نمایش نامه، اخلاق بانوان زمان خود را که بر اثر حس خودنمایی و دانش فروشی از زندگانی آرام و دلکش خانوادگی سر، باززده و پیوند با فلسفه و علوم را بر زناشویی و پروش فرزند و مردآفرینی برتری می دادند. انتقاد می کند و با بیانی شیوا آنان را به تکالیف طبیعی و مادری خود، آگاه و هوشیار می سازد و می رساند که اگر روش دور از عقل این زمره از زنان، دنبال شود، سیر طبیعی اجتماع، راه خود را گردانیده و نسل آینده به گرداب نیستی فرو خواهد رفت.