در مفهوم بوم سازگان بیان می گردد که کره ی زمین مجموعه ای از نظام های مرتبط است که در آن همه ی اجزا به هم بسته و وابسته اند به گونه ای که تغییر در هریک از اجزاء تغییرات متناظری در سایر اعضا و در نهایت کارکرد کل سیستم ببار خواهد آورد. بوم شناسان و جغرافیدانان از زمان ضرب واژه ی بوم سازگان توسط تانسلی در سال 1935 در بحث مدیریت منابع، سرزمین را به منزله ی نظام یا سازگان تعریف و طبقه بندی کرده اند. خطر نابودی بوم سازگان ها، آینده ی انسان را با وضع نامطلوب و نامعلومی روبه رو کرده است. خطر انقراض گونه های گیاهی و جانوری بیش تر معلول تخریب و انهدام زیستگاه هاست. ارتقای سطح حفاظت از گونه ها، که عمدتا گونه های مشخص را دربرمی گرفت، به سطح تنوع زیستی ـ که به بوم سازگان ها توجه ویژه  می نماید و از ارکان و طبقات اساسی حفظ حیات در کره ی زمین است ـ تحولی است اساسی که در نگرش زیست محیطی که به درک صحیح تر و علمی تر از ساختار و عملکرد اجزای بوم سازگان هدایت می کند. این کتاب در یازده گفتار در زمینه ی جغرافیای اکوسیستم ها و یا گیتاشناسی بوم سازگان ها نگاشته شده است. نویسنده در کتاب به توضیح چگونگی طبقه بندی سرزمین بر اساس مفهوم بوم سازگان پرداخته و شالوده ی ارزیابی به سرزمین را عمدتا به طور غیر مستقیم بررسی می کند. هم چنین علاوه بر ذکر مشکلات روش ادغام نقشه ها، به روش محدوده بندی سطح زمین اشاره می کند. پاره ای از عناوین کتاب بدین قرار است: مقیاس یگان های بوم سازگان، معیارهای مرزبندی، نقش اقلیم در انشقاق و جداسازی بوم سازگان ها، زون های بوم اقلیمی زمین، و کاربردهای گیتاشناختی بوم سازگان.