میشل گزارشگری بوده است که چند سالی در ایران فعالیت کرده و از خلال تجربه های عجیبش در طول این سالیان سعی کرده در این کتاب تصویری از مردم ایران ارائه بدهد - تصویری که نشانگر تأثرات یک انسان غربی در محیطی ایرانی است. اصل کتاب آنطور که خود نویسنده می گوید در واقع کوششی بوده است برای پی بردن به رازهای خوشبختی ایرانی ها - اون چیزهایی که در خانه ها و روابط صمیمانه حاضر است و نمی گذارد آشفتگی شرایط بیرونی و اجتماعی و اقتصادی باعث در هم شکستن و حتی افسردگی عموم مردم ایران بشود؛ خوشبختی ای که حتی کنش سیاسی را در عموم مردم ایران به امری حاشیه ای بدل کرده است. اما یه اتفاقی می افتد که این طرح تغییر می کند - یا در واقع تلقیش از "خوشبختی" ایرانی ها تغییر می کند: اتفاقات سال 88. نویسنده که از اون اجتماع راضی و سربزیر انتظار چنین اتفاقاتی را ندارد متعجب از نو نگاهی به جامعه ی ایرانی می اندازد و سعی می کند در آن خوشبختی سابق الذکر این حرکات را هم جا بدهد و درک تازه ای از کل ماجرا عرضه کند.