برای نگارش تاریخ هنر معاصر نمیتوان به تاریخ نگاری رویدادهای هنر و مطالعه نوع شناسانه و سبک شناسانه آثار هنری اکتفا کرد؛ بلکه باید به این پرسش پرداخت که چگونه نظام های قدرت فراز و فرود جریان های هنری را جهت میدهند وهنرمندان خواسته یا ناخواسته با آفرینشگری هنری به بازتولید گفتمان های قدرت می گردازند؟ اگرچه هنرمند مدرن در تلاش برای آفرینشگری آزاد و خلاق و با در پیش گرفتن سبک هنری ویژه و دل خواهانه خود را از هرگونه جهت گیری مستقل میداند. اما از منظر جامعه شناسی هیچ واقعیت اجتماعی بدون جهت گیری نیست و کار خلاقانه هنرمند نیز فارغ از جهت گیری ایدئولوژیک و مستقل از گفتمان های فرهنگی جامعه نخواهد بود. با این وصف، در این کشمکش های قدرت، چگونه ایده «هنرمند مستقل» و «هنر ناب» میتواند تداوم یابد؟