هر نوع برنامه ریزی، به ویژه برنامه ریزی استراتژیک نیازمند «پیش بینی» است و هرچه مبنای پیش بینی های یک برنامه مستحکم تر باشد، احتمال موفقیت برنامه نیز بیش تر است؛ برنامه ای که گاه «راهبرد بلند مدت» نامیده می شود. اما برنامه ریزی دوربرد این روزها، با چالش عدم قطعیت عمیق دست و پنجه نرم می کند. به دلیل این ویژگی ذاتی آینده، هم اکنون پیش بینی آینده به یک چالش اصلی تبدیل شده و عموم آینده پژوهان اتفاق نظر دارند که در شرایط کنونی تقریباً پیش بینی آینده های استراتژیک، دور و غیرممکن شده است. یکی از مراکز تابعة «اندیشگاه رند» از سال 1990 تا ۲۰۰۰ م. بر مطالعة این پارادوکس و راه برون رفت از آن متمرکز بود و سرانجام رویکرد نوینی به برنامه ریزی را آفرید که نامش «برنامه ریزی پابرجا» در شرایط عدم قطعیت عمیق است. این گونه برنامه ریزی ها معمولاً بر پایة دو رویکرد: برنامه ریزی بر پایة سناریونگاری و برنامه ریزی بر پایة قابلیت محوری انجام پذیر است. در کتاب حاضر، ضمن معرفی راهکاری با عنوان «برنامه ریزی پابرجا» برای پیش بینی آینده، به بررسی این شیوه با دو رویکرد: سناریونگاری و قابلیت محور پرداخته شده است. لازم به ذکر است، کتاب با کاریکاتورهای مرتبط با متن همراه است.