کتابهایی که تا به حال در مورد استعداد دیدم رو میشه به دو دسته تقسیم کرد.یک دسته کتابهایی که ادعا می کنن هر آدمی استعدادهای مشخصی داره که قابل تغییر هم نیست،پس برای موفقیت باید تمرکزت رو بذاری روی حوزه استعدادت و در این زمینه تلاش کنی.دسته ی دیگه می گن استعداد یه مسیر عصبیه در مغز ،اگر در زمینه ای مسیر عصبی رو نداری در صورتی که علاقه زیاد داری و تمرین کافی و آگاهانه داشته باشی ،مغز توان ساختن اون مسیر رو داره، و بعد از یک مدت تلاش مداوم حتی فرد میتونه از کسانی که ابتدا اون استعداد رو به صورت بارز داشتن هم موفق تر باشه.
هوش های چندگانه، و این کتاب تو دسته اول جا می گیرن.ولی من کتابهای دسته دوم رو ترجیح میدم چون هم امیدوار کننده تر هستن،هم متکی به نتایج جدید علوم اعصاب.
          

            نویسنده جایی می‌گه که نقاط ضعف رو نمی‌شه به نقاط قوت تبدیل کرد.
من نظری مخالف نظر ایشون دارم؛ بعد از دوسال تحقیق درمورد نظریه‌های یونگ و البته تجربه‌های شخصی، می‌تونم با اطمینان بگم که هرچیز و هرموقعیتی، پتانسیل ضدّش رو با همون شدت، داره.
این جمله و عقیده، من رو یاد نظریه‌ی سایه‌ی یونگ، اما توی ابعاد بزرگ‌تر و متفاوتی می‌ندازه.
به‌هر‌صورت؛ با تکیه بر دانش و تجربه‌م، حرف نویسنده رو نقض می‌کنم و معتقدم نقطه‌ضعف، پتانسیلش برای نقطه‌قوت شدن، بسیار بالاست.