این کتاب مجموعه‌ای از چهار نوشتار با عناوین «در ردّ و تمنای نوستالژی»، «فرار کودک از خانه‌ی پدری (روایتی از موسیقی بعد از انقلاب ۱۳۵۷ تا سال ۱۳۸۸)»، «هم‌سخنی ردیف موسیقی سنتی ایران با استبداد سیاسی» و «چند ایده برای اندیشیدن در رابطه‌ی موسیقی و آسمان» است که در سال‌های مختلف نوشته شده‌اند. نامجو، خود، این کتاب را بسیار دوست‌می‌دارد و آن را عصاره‌ی زندگی موسیقایی‌اش می‌داند.متن پشت جلد کتاب: ما «دائم‌النوستالژیک» هستیم، نوعی اعتیاد به غم گذشته داریم، این اعتیاد پدیده‌ای ملّی است. چیست این گذشته که هم تلخ است و هم رازآلود؟ هم طنزآمیز است و هم مسری؟ چرا دست از سرمان برنمی‌دارد؟ چرا «خاطره، خود کلانتر جان» است، که بر سر می‌شکند و هوار می‌شود؟