فلسفه         ی ذهن به         عنوان بخشی از فلسفه         ی تحلیلی، به ذهن، حالات ذهنی و رابطه         ی آن با بدن فیزیکی ما و نیز سایر مسایل مهم مربوط به آن همچون «آگاهی»، «خودآگاهی»، «اراده آزاد» و «جبر و اختیار» می         پردازد و از سویی نظریه         هایی همچون دوگانه         انگاری، کارکردگرایی، این همانی ذهن و بدن و این همانی شخصی، روابطی را بین اجزایِ وجودی فلسفه         ی ذهن برپا می         دارند و به مباحث مربوط به آن می         پردازند که همواره تأمل         برانگیز بوده و هست. محتوای این کتاب نیز به         خوبی دربرگیرنده         ی چنین مباحثی است.نویسنده، نظریات فلسفه         ی ذهن را با نظمی کم         نظیر در کنار تاریخ فلسفه         ی ذهن و تاریخ فلاسفه         ی ذهن قرار داده و با نقّادیِ موشکافانه         ی خویش، مخاطب را با زبانی شیوا و رسا به فهم و تفکر وامی         دارد تا اندیشه         ی خواننده را به مثابه عصاره         ی ذهن او به تحرک وادارد؛ شاید «خوداگاهی» که «بالاترین درجه         ی آگاهی است» بتواند در وی به منصه ظهور و عمل برسد. مباحثات و تأملاتِ فلسفی، شرح اصلاحات مهم در قالب         های معمول و مثال         های مأنوس، شیوه         یِ خاصِ نویسنده برای درگیر کردنِ ذهنِ خواننده به فهم فلسفه         ی ذهن و به خصوص، نیل به خودآگاهی است تا خواننده         ی فهیم، پس از مطالعه کتاب، خود و جهان اطراف خود را بهتر بفهمد بفهماند.«آگاهی» چونان رخشی است که توسن         وار در قلمروی بیکرانِ «فلسفه         ی ذهن» از ازل تا ابد، با سرعتی شگرف می         تازد و می         تازاند؛ مراقب باید بود تا از این دگردیسی، خوداگاهانه باز نمانیم.