کتاب «درباب تسلی خاطر: آرامش یافتن در عصر ظلمت» اثر مایکل ایگناتیف، اثری جالب است در مورد اینکه چگونه افراد در طول تاریخ در زمان‌های طاقت فرسا به دنبال آرامش بوده‌اند و البته، چگونه آن را یافته‌اند. ایگناتیف، مورخ مشهور و سیاستمدار اسبق، در زندگی و آثار شخصیت‌های تاریخی، فیلسوفان، نویسندگان و هنرمندان مختلف می‌کاود تا راه‌های مقابله آنها با تراژدی‌های شخصی و جمعی را کشف کند. او در موسسات معتبری مانند دانشگاه کمبریج، دانشگاه آکسفورد، دانشگاه هاروارد و دانشگاه تورنتو سمت‌های عالی علمی داشته است. وی ابتدا بررسی می‌کند که چگونه فرهنگ‌ها و دوره‌های مختلف، مفهوم هم دردی را تعریف می‌کردند. او متون باستانی مانند کتاب ایوب و مزامیر را بررسی می‌کند که در مواجهه با رنج، از آرامش روحی سخن می‌گویند. او همچنین در نوشته‌های فیلسوفانی مانند سیسرو، مارکوس اورلیوس و بوئتیوس که چارچوب‌های فلسفی مختلفی برای درک و تحمل سختی‌ها ارائه کردند، می‌کاود. پس از این او وارد حوزه‌های ادبی و هنری می‌شود. ایگناتیف درباره آثار نویسندگانی مانند آلبر کامو، آنا آخماتووا و پریمو لوی بحث می‌کند که راه‌هایی برای بیان درد و انعطاف‌پذیری در شرایط سخت، از طریق بیان خلاقانه‌شان پیدا کردند. او همچنین از موسیقی سخن می گوید که چگونه آرامش عاطفی و معنوی را فراهم می‌کند. پس از این او به سراغ دنیای امروز ما می‌آید، جایی که دیگر منبع‌های سنتی همدردی شامل مذهب و فرهنگ‌های محلی تضعیف شده‌اند و به جای آن افراد از طریق روابط شخصی و علم به دنبال آرامش هستند. با این حال تضیف تسلی خاطر مذهبی به هیچ وجه نیاز انسان به آسایش و امید را کنار نمی‌زند. ایگناتیف ارتباط متقابل تجربیات انسانی را در طول زمان و مکان‌های مختلف آشکار می‌کند. او با بررسی زندگی چهره‌های گوناگون نشان می‌دهد که چگونه تلاش برای یافتن تسلی خاطر، جنبه‌ای جهانی از وضعیت انسانی است. این امر به هم پیوستگی حس همبستگی و انسانیت مشترک را تقویت می‌کند. این کتاب به عنوان یادآوری عمل می‌کند که علیرغم تغییر ماهیت جهان ما، تلاش برای آسایش و امید بخشی اساسی از تجربه بشری است.