مینشیند روی صندلی چوبی آشپزخانه،لرز دارد.
کابوس ها دست از سرش بر نمیدارند.
اوایل کم تر بود و حالا بال و پر گرفته ،شبی نیست که بخوابد و مردان اسلحه به دستی که صورتشان را پوشانده اند بعد از طی چند قاره و هزاران کیلومتر سراغش نیایند.