چادرم را درست  می کنم و سرکوچه مادام  می ایستم .  منتظر می شوم تا بابا دور بشود .  خیره  می شوم به ماشین های خیابان .  دوباره بدون اینکه خودم بخواهم ، فکرهای همیشگی هجوم  می آورند .  یکی نرفته ، آن یکی پیدایش می شود . یکی دوتا که نیستند؛ هرکدام یک گوشه  از مغزم را پر می کنند . از همه بیشتر فکر مادر هستم و مترسک ! نمی دانم مترسک را چه کارکنم .  وقتی چپ چپ نگاهم  می کند ،  کم مانده قلبم  از کار بایستد .  من که جرات نداشتم برای این آدم مزاحم اسم بگذارم .  فکر اسم گذاشتن برای همسایه بالایی را دختر مادام به سرم انداخت . آرمینه راست  می گوید . همسایه بالایی درست مثل آدمک دراز و لاغر و بدقواره ای است که با چوب و پارچه ،  وسط بوته های مزرعه درست  می کنند تا پرنده ها وحیوان های دیگر به میوه ها نزدیک نشوند .