محمّدتقی بهار (ملک الشعرا) گذشته از شاعری، در حوزه تحقیق و نقد ادبی جدید ایران سهمی مهم دارد. آراء انتقادی او درباره شعر و نثر فارسی از آن جا که از افراط منتقدان پیش و پس از خود، در جهت گیری کهنه و نو دور مانده، شاید محافظه کارانه به نظر آید، با این همه از واقع بینی بر کنار نیست. نظریات انتقادی بهار در ادبیات به علّت وابستگی به سنّت ها و باورهای گذشته از یک سو و گرایش های تجدّدخواهانه حاصل از نهضت مشروطه ایران و آشنایی با مفاهیم جدید مدنیت غربی از سوی دیگر میان سنّت و تجدّد، در نوسان است و از این روست که او به تجدّد ادبی آرام و معتدل باور دارد. از سهم بزرگ بهار در تاریخ نقد شعر و نثر و تحقیقات ادبی ایران، با همة ضعف و قوّت آن در این کتاب، تحلیلی انتقادی شده است.