توانمندسازی، عبارت است از توزیع مجدد قدرت؛ اما معمولا در عرصه ی عمل، توانمندسازی، شکلی از مشارکت کارکنان در نظر گرفته شده که مدیریت به منظور جلب تعهد کارکنان و افزایش کمک های آنان به سازمان طراحی کرده است. هرچند ممکن است برخی از شکل های درگیری یا مشارکت در کار، کارکنان را با گذرگاه یا مسیرهایی آشنا کند که بدان وسیله نفوذشان در تصمیم گیری ها افزایش یابد، اما مشارکت کارکنان شامل تسهیم و تقسیم قانونی قدرت و یا اختیار نمی شود. با وجود این که مشارکت، فرصت بیش تر درگیر شدن در مسائل را به کارکنان می دهد، ولی توانمندسازی از نظر گرایش، بیش تر فردمحور است و در بهترین حالت، شامل گروه های کاری  کوچک می گردد و از این منظر اتحادیه های تجاری را نمی توان در زمره ی سازوکارهای توانمندسازی قرار داد. علاوه بر این، توانمندسازی شامل درگیری مستقیم در تصمیم گیری های مرتبط با کار نیز است. نگارنده در کتاب حاضر مطالبی را در زمینه ی توانمندسازی کارکنان عرضه کرده و موضوعاتی از این دست را مطرح می سازد: تعاریف توانمندسازی، مفروضات و دلایل توانمندسازی، رویکردهای توانمندسازی، مزایا و پیامدهای توانمندسازی، ابعاد توانمندسازی، عوامل توانمندسازی، و برنامه های توانمندسازی.