مفهوم «Musike» که یادگاری از دوران یونان باستان است، در ابتدا به عنوان واحد برای شعر، رقص و موسیقی به کار برده می شود، اما در قرن چهارم میلادی، هنر صوت را از آن تفکیک کردند. در دورة رنسانس نیز، برای نخستین بار، آلات موسیقی به تنهایی این توانایی را یافتند که بدون کمک گرفتن از زبان ارتباط بین مفاهیم را روشن سازند. بنابراین ماهیت موسیقی در طی گذشت زمان دچار تحولات زیادی شده است. نگارنده در کتاب حاضر، به بررسی موسیقی جهان و تاریخ تحول آن پرداخته است. از یک سو به موسیقی بین النهرین باستان و از سوی دیگر به موسیقی فرهنگ های چین، ژاپن، هند، اندونزی، کامبوج و اندلس پرداخته شده است. همچنین در مقدمه، اهمیت مطالعة آثار کهن بین النهرین بیان شده است.