ایل قشقایی به دلیل کوچ دائم خود در طی قرن ها، هیچ گاه دارای درمانگاه، بیمارستان، پزشک و مراکز نگهداری اسناد پزشکی نبوده است و تا اوایل سلطنت پهلوی دوم، معالجات و درمان بیماری ها از طریق طب سنتی بوده است. اولین بار در سال 1324 طرحی برای تعلیمات پزشکی در شیراز، به وسیلة محمدناصرخان قشقایی و دکتر قربانی نوشته شد که سالانه عده ای پزشک تربیت کنند و به ایلات و روستاها بفرستند، این طرح در اوایل سال 1326 شروع به کار کرد و این مرکز تبدیل به دانشکدة پزشکی شیراز شد. کتاب حاضر پس از ذکر کلیاتی دربارة تاریخ پزشکی معاصر در ایل قشقایی و نیز قدیمی ترین پزشکان ایل در هفت فصل سامان یافته است: باورها و اعتقادات مردم عشایر، مهرداروها برای تولید عشق و محبت؛ باورها در مورد زنان و زایمان؛ نذر و نیازها؛ طبیبان سنتی؛ و دارو و درمان.