بی تردید مسئله اراده آزاد از مهم ترین و پرچالش ترین مباحث مطرح میان فیلسوفان و متکلمات بوده است. نسبت اختیار و اراده متعین یا نامتعین انسان با اموری چون علم پیشین الهی، قضا، قدر و مشیت خداوند از یک سو و معناداری آن به رغم وجوب علی برآمده از ضرورت های محیطی، وراثتی ، روان شناختی و فیزیولوژیکی از سوی دیگر تهدیدی برای اراده آزاد- به عنوان فصل مقوم حیات اخلاقی انسان- به نظر می آمده است. متفکران مختلف گاه جانب اختیار و مسئولیت اخلاقی انسان را گرفته و به مدد نظریات اختیار گرایانه در صدد توجیه، تحدید یا نفی عوامل یاد شده برآمده اند، گاه هرگونه اختیار و اراده آزادی را در انسان ها انکار نموده و گاهی نیز کوشیده اند تا بیین های سازگار گرایانه از آن ها ارائه نمایند. گرچه این تبیین ها گاه مانند تلقی مختار بسیاری از فیلسوفان مسلمان، خود به اراده ای جبری و اضطراری منتهی شده است!اثر پیش رو به اجمال- اما دقتی در خور- به بررسی مسئله دیرپای اراده آزاد پرداخته و ضمن اشاره به تطور تاریخی آن کوشیده است تا راه حلی برای آن ارائه نماید. بدین منظور ضمن تحلیل مفردات آزادی و اراده و تبیین نقش و جایگاه آزادی در اخلاق، بر تعارض محتمل میان آزادی اراده و اختیار انسان با اموری چون علم پیشین الهی، تاثر ناپذیری خداوند و مشیت همه توان او که در قرون وسطا مورد توجه بوده استو نیز ناسازگاری اراده آزاد با تعین و ضرورت علی پدیده در  جهان که در دنیای مدرن مطرح شده است اشاره شده و سنخ اخیر مورد بررسی قرار گرفته است. نویسنده میکوشد تا در  نهایت با رهانیدن کنش های انسان از سائق های ضروری بیرونی و پیوند آن به تصمیماتی که مسبوق به علل پیشینی چون امیال نیستند، از اختیارگرایی دفاع نماید.