رونالدو به اطرافش نگاه کرد. بله این جا برنابئو بود و پس از سال ها رویای همیشگی اش حقیقت یافته بود. او از شوق لبخندی زد، کریستیانو  چشمانش را بست و نفس عمیقی کشید. قرار بود وقتی نام او را از بلندگوهای ورزشگاه اعلام کردند از تونل انتظار وارد زمین شود و به سمت جایگاه مخصوص بدود و چند کلمه ای هم سخنرانی کند. این تمام کاری بود که باید انجام می داد اما هنو نمی دانست که چه باید بگوید. چند عکس هم باید می گرفت و با مدیران باشگاه هم باید دست می داد و خوش و بش می کرد. کریستیانو به دوربین ها عادت داشت اما این بار خیلی فرق می کرد. تمام مغزش شده بود مرور فیلم رویاهایش، امروز آرزویش برآورده شده بود.