اگرچه ریشه های نشانه شناسی در تاریخ به افلاتون و اگوستین باز می گردد، اما نشانه شناسی به عنوان یک تئوری مستقل در آغاز قرن بیستم در نوشته های چارلز ساندرز پیرس و فردینان دوسوسور مطرح شد. در سال 1958 با چاپ انسان شناسی ساختاری نوشته کلودلوی استروس، نشانه شناسی تحرک تازه ای پیدا کرد. این اثر، آموزه های نشانه شناسی سوسور را در بررسی و مطالعه فرهنگ های اولیه به کار می گرفت. نشانه شناسی هنگامی به شکوفایی رسید که با اصول تحلیل روان درمانی مطابقت داده شد و توسط ژاک لاکان به منصه ظهور رسید، هرچند که قبلا در سال 1900 در کتاب تعبیر رویای فروید به طور ضمنی مطرح شده بود.