کتاب حاضر دربردارنده دیوان اشعار «امامی هروی» است. امامی هروی از شاعران سرشناس قرن هفتم هجری است که در هرات متولد شد، اما بیشتر عمر خود را در کرمان و یزد و اصفهان گذراند و مداح ملوک و رجال قراختایی، اتابکان یزد و بهاءالدین محمد، فرزند بزرگ شمس الدین محمد صاحب دیوان بود. در اشعار امامی وجود لغزهای متعدد، برخی التزام ها و صنایع ادبی و واژه های مهجور عربی، گرایش او را به صنعت گری نشان می دهد. اما این موضوع بیشتر در قصاید به چشم می خورد و معنا و زبان در قالب های دیگر ساده تر و لطیف تر است.