قسم به آرامش ژرفای دریا، که موج سرکش ساحل، یافته می خروشد و در پی فتحی پیش، خود را به زوال می افکند های انسان که از جای برخاستی پس بترس از داستانی که نعره اش به پایان بنشیند زاندم که ریسمان سست امید بگسلد، و سقوطت به عمق فاجعه، تویی که گریختن آموختی، خون سرگردان در شریان را پس در پی چاره طغیان باش حال مترس و بیا؛ تا بگویم تیغ پیشتر آغاز کرد... یا دندان بنیامین ملکی نویسنده ای جوان که افسانه طغیان را پس از پرداختی هفت ساله از او در دست دارید. رویایی دارد از زنده کردن شأن افسانه در فرهنگ و ادبیات پارسی. در سنین نوجوانی، نوشتن برایش از علاقه به عهده تبدیل شد و تمام توانش را بر روایتگری بهتر بودن بست. امید دارد به آینده ای نه چندان دور که افسانه طغیان در میان بهترین های جهان بدرخشد و دنیای افسانه سرایی با رنگ و بو و فن و محتوای ایرانی، آشناتر شود.