نقد و اثر آغازگاهی مشترک دارند. درون هم، پیوسته ی هم. یکی در دل دیگری و حاصل هم. حتا شهروز قصه گو- که گفته اند قصه با او آغاز شده- آنگاه که «لب فرو می بندد» تا ادامه ی قصه را به شبی دیگر به تعویق اندازد، شهرزادی منتقد است.نقد از پایان اثر شروع نمی شود بلکه با اثر همزاد است. با این همه اما این همزادگی، این هم کنارگی، آنگاه که اثر به پایان می رسد به کناره‎ گیری آن دو از هم می انجامد...