خاقانی شروانی، مجیر بیلقانی و فلکی شروانی از اساطیر ایرانی و داستان های اسلامی و سامی در آفریدن تصاویر و مضامین شعری خود بسیار بهره گرفته اند. بیشترین استفاده آن ها از این داستان ها و اساطیر، جنبه مدحی دارد و ممدوح را به شخصیت های اساطیر و داستانی تشبیه می کنند و گاه با اغراق های هنری و تخیلات شاعرانه بر آن ها برتری می دهند تا جایی که  شاعر برای آن که ممدوح را اقناع کند و به مقصود مدحی خویش برسد حتی گاهی باورهای دینی اش را فراموش می کند و زیر پا می نهد. کتاب حاضر جستاری است درباره پیوند اسطوره با ستایشگری در شعر خاقانی، مجیر و فلکی و چگونگی بازتاب اساطیر و نقش و کارکرد آن ها در تصویرسازی های هنری و بلاغی اشعارشان.