در این کتاب شما با اسناد و متونی آشنا می شوید که برای نخستین بار اثبات می کند روزگاری در هزاره های بسیار دور، سرزمین قطب شمال اقیانوسی یخ زده نبوده بلکه قاره ای بسیار آباد و بهشت گونه در مرکز همه تمدن های جهان بوده و جایگاه ویژه ای داشته است. جهانیان به این سرزمین به احترام می نگریستند و آن را گرامی می داشتند و در آثار هنری آن را با نشان چلیپا نشان می دادند. اما امروز از سابقه این سرزمین گمشده که نخستین جایگاه بشری در متون کهن بوده تاریخی در دست نیست! در بیش تر کتاب های ایرانی از اوستا و متون کهن ایرانی چون: بن دهشن، گزیده زاداسپرم و مینوی خرد تا نوشتارهای جغرافی دانان اسلامی از هفتمین کشور میانی زمین به نام خونریس نامبرده شده که ایرانویج نیز بخشی از آن است. در این متون این کشور را نخستین سرزمینی دانسته اند که اهورامزدا آن را آفریده است. در مجمل التواریخ والقصص نویسنده از قول حمزه اصفهانی حکایت کند: «...که از کتب پارسیان به لغتی غریب نبشته، که حق تعالی اول خلقت، مردی آفرید و گاوی اندر مرکز بالایین زمین...!» اما بنا بر متون کهن تر ظاهرا روزی اهریمن بر این سرزمین زیبا تاخته و آن را تباه می کند و ازآن پس سرما و یخبندان همه جا را فرا می گیرد.