پس از مرگ هگل و با پیروی از سنت رایج در عصر وی مبنی بر ایجاد گروه های راست و چپ، در دوره ی ارسطو نیز این سنت ادامه پیدا کرد که از آن جمله است: سنت چپ ارسطویی. این سنت از ارسطو به ابن سینا و از آن جا به "جوردانو برونو" می رسد. ابن سینا در سه مورد عمده نظر دارد که به چپ ها نزدیک است. نخست آموزه ی جسم و روح است که ابن سینا به رغم ارسطو که رستاخیز را منکر است، تنها رستاخیز جسمانی را انکار می کند. هم چنین ابن سینا و ارسطو به طور مشترک به این مساله اعتقاد دارد که خرد انسانی برای شناخت موظف است که تنها به خودش متکی باشد. مورد سوم دیدگاه ابن سینا و ارسطو درباره ی رابطه ی فرم و صورت است که معتقدند که ماده و شکل از یک دیگر جدایی ناپذیرند. بر این اساس ارسطو معتقد است که هر حرکتی از حرکت دیگر به وجود آمده و خداوند، محرک نامتحرک است و پس از به وجود آوردن دنیا، در آن دخالتی نمی کند. ابوعلی سینا نیز به این دیدگاه اعتقاد دارد که خداوند فقط در ماده دمیده و در امور ماده دخالت نمی کند، بلکه پس از به وجود آمدن ماده، تمامی کارها بر اساس قانون علیت صورت می پذیرد و صورت و شکل های مختلف پدید می آید. کتاب حاضر حاوی نظرات نگارنده درباره ی برداشت های ابن سینا و چگونگی تاثیرپذیری وی از آرای ارسطو با نگاهی چپ گرایانه است.