کتاب «نقاشی ایران از دیرباز تا امروز» را به جرأت می توان نخستین و جامع ترین پژوهش انجام شده به زبان فارسی درباره ی نگارگری ایرانی دانست. تا پیش از این کتاب، در میان تألیفات و حتی ترجمه های موجود کشور، هیچ بررسی تاریخی در حوزه ی نگارگری ایرانی با دقت و تفصیل آن صورت نگرفته بود؛ که این موضوع با توجه به مشکلات دسترسی به منابع تصویری در کشور و فقدان آرشیو تصویری مناسب در موزه های داخلی و عدم امکان دستیابی به بسیاری از نسخه ها، نگاره ها و نمونه های تصویری - به دلیل خارج شدن آن ها از کشور در دوره های گذشته- ، به ارزش این کتاب با منابع تصویری درخورش می افزاید. نویسنده ی سیر تاریخ نگارگری در ایران را به چهار دوره ی اصلی تقسیم می کند: دوران کهن، دوران میانه، دوران جدید و دوران معاصر. این تقسیم بندی ها دقیق و حساب شده انجام گرفته است و نشان از تسلط نویسنده بر موضوع پژوهش خود دارد چرا که به جای تأکید بی مورد بر تاریخ سیاسی یا اجتماعی، شکل گیری شباهت های سبکی و هویت نگارگری ایرانی را مد نظر این تقسیم بندی قرار داده است.