لبخند سعدی با هدف توجه همگانی به طنزهای اندیشمندانه این شاعر نام آور نوشته شده است. وقتی سخن از طنزآوری سعدی است، اغلب به گلستان و بوستان اشاره می شود و از غزل سعدی چندان سخنی به میان نمی آید، ولی این کتاب فرصتی است که دستمایه های طنز در غزل سعدی نیز مورد مداقه قرار گیرد. شیوه اسماعیل امینی در کتاب اینگونه بوده است که با انتخاب غزل هایی که حال و هوای طنز دارند هرجا که لازم بوده در قالب پاورقی توضیحاتی بر شعر افزوده است. «لبخند سعدی» توجه مخاطب را به این نکته جلب می کند که طنز، شاخه ای از ادبیات است که جدیت دارد و از آنجا که زبان سعدی بسیار به زبان امروز نزدیک است، ارتباط با آثارش سهل تر خواهد بود. در واقع او به زبانی سخن می گوید که تا به امروز زنده است و ما امروز به زبانی که سعدی به کار برده سخن می گوییم. «لبخند سعدی» البته جنبه پژوهشی دارد، اما نه پژوهش صِرف و دست کمی از یک کتاب ناب طنز جذاب و خوشخوان ندارد. در هر غزل بیت های طنزآمیز به صورت برجسته و مورب از سایر بیت ها متمایز شده که به نوعی راهنمایی برای مخاطب در دنبال کردن موضوع است. دلیل انتخاب این غزل ها شاخص تر بودن طنز آنهاست؛ وگرنه سعدی به غیر از این غزل ها، در دیگر غزل هایش هم از طنز استفاده کرده است.